از برخی از افراد قدیمی این تکیه پرسش های صورت گرفته در رابطه با چگونگی اطعام عزاداران حسینی.
آنها می گویند که در قدیم هر خانه ای به سهم خود نذری می پخت و به تکیه می آورد که این غذاها بیشتر بر روی دوری یا سینی مسی قرار داشته اند.
آنها می گویند که اکثر این غذاها خورش قیمه با پلو بوده است. این قضیه تا 20 شب اول محرم که که روضه و تعزیه برگزار می شده بر پا بوده است.
با رفتن به داخل آبدارخانه ی تکیه با دو سماور بزرگ مواجه می شویم که یکی از آنها مربوط به دوران پهلوی و دیگری به پیش از آن به 100 سال قبل برمی گردد.
حکایتی درباره ی این تکیه وجود دارد که نشانگر نگاه خاص اهل بیت به مریدان و عاشقان می باشد. یکی از مسوولین حسینیه می گوید یک شب مهمان های زیادی از تجریش به تکیه آمده بود و غذا کم آمد.
می گوید یکی از پیرغلام ها به نام سید علی اصغر میری شروع کرد به دعا خواندن در هنگام توزیع غذا و معجزه بود که غذا کم نیامد. تا به حال نیز ازین دسته اتفاق ها نه تنها در این تکیه و این محله بلکه در هر جای دیگری کم نبوده.
مردمی با اعتقاد خالصانه و عشق به اهل بیت اتفاق های باورنکردنی برای خود رقم می زنند.
در قسمت غربی تکیه حجره ای واقع است که در بالای آن عکس هایی از شهدای این منطقه قرار دارد.
شمار این عکسها به 27 می رسد.
اگر کمی به آنطرف تر نگاه کنیم منبری را می بینیم که بر روی آن علمای به نام دربند به وعظ و خطابه می پرداختند.
رابطه ی بین علمای دربند فامیلی و اکثرا پدر پسر بوده اند.
اولین آنها فردی به نام سید علی بوده که سید ابوترابی که بالاتر به وی اشاره شد پس از وی عالم به نام آن منطقه بوده است.
این دو رابطه ی خویشاوندی با هم داشتند.
پس از سید ابوتراب که صد سال پیش فوت کرد سید جعفر روی کار آمد و پس از وی نیز سید کمال الدین که لقب وی در بین مردم مهدی بوده است.
اکنون تنها یک نفر از نسل سید ابوتراب باقی مانده که نام وی نیز سید جمال الدین دین پرور است.
این شخص اکنون رئیس بنیاد ملی نهج البلاغه است و امام جماعت مسجد اعظم تجریش نیز می باشد.
امام جماعت تکیه تجریش اکنون فردی به نام حاج آقا فقیهی می باشد که البته از طایفه ی همین علمای دربند است. زمانی که رضاخان در سال 1318 دستور به بسته شدن تکیه ها و حسینه ها داد و مراسم های عزاداری برای امام حسن و دیگر ائمه را منع کرد این تکیه یکی از آنهایی بود که بسته شد.
نخل گردانی یکی از رسوماتی است که در عزاداری در شهرهای مختلف برپا می شود.
برای این امر یک صندوق چوبی مزین را بر روی دست های خود می گیرند که در این امر افراد زیادی شرکت می کنند. این صندوق چوبی نمادی از تابوت سیدالشهدا است.
در این تکیه نیز یک نخل وجود دارد که با پارچه های سبز و مشکی و آیینه و دو شمشیر زینت داده شده است.
